"Γίνονται οι λαγοί ασκέρι;" λέει η παροιμία. Στο σημερινό μας φιλικό με την ομάδα του Νικολαΐδη, στο γήπεδο Ιωσηφίδη στη Νέα Καρβάλη, οι...λαγοί ήμασταν εμείς και σαν ασκέρι δεν παίξαμε ούτε για λίγο. Τραυματισμοί, σχολικές γιορτές ή εκδρομές και υποχρεώσεις, μάς αποδεκάτισαν στην κυριολεξία, αλλά δεν δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Ξεκινήσαμε 10 περιμένοντας τον Τζεράκη. Μέχρι να έρθει στα μισά του ημιχρόνου, ''καταφέραμε'' με μεγάλη ευκολία να δεχτούμε 2 γκολ και να μειώσουμε με κοντινό πλασέ του Μόσχου πριν λήξει το ημίχρονο σε 2-1. Με το που ξεκίνησε το β', ο Τζεράκης αποσύρθηκε με θλάση στο μηρό και συνεχίσαμε πάλι ελλιπείς. Το ματς από εκεί και πέρα εξελίχθηκε σε...τραγωδία. Κούραση, αστοχία, κακή απόδοση, αποτελεσματικοί αντίπαλοι, μας φόρτωσαν μια όμορφη και δίκαιη...εφτάρα. Το τελικό 7-2 διαμόρφωσε με κοντινό πλασέ ο Αρβανιτόπουλος μετά από ωραίο μπάσιμο του Χουλιάρα (ναι, τα ονόματα είναι σωστά!).
Αγνώριστη η ομάδα μας, χωρίς ποιότητα στο παιχνίδι, ανοργάνωτη, με πολλή γκρίνια, μακριά από τον καλό της εαυτό, έπαιξε "με κακό μάτι". Εικόνα ομάδας δίχως ταυτότητα. Μακάρι να ήταν ένα κακό πύον αυτό το παιχνίδι, να φύγει και να μην ξανάρθει. Κάνοντας αυτοκριτική, τα 4 στα 7 γκολ (1ο-3ο-6ο-7ο), χάρισμά μου με κακές επιλογές. Μια απόδοση, που θα 'θελα να σβήσει από τη μνήμη. Γρήγορα και δια παντός.
Παίξαμε με τους Οικονομίδη, Νικολάου, Χουλιάρα, Αρβανιτόπουλο, Σάμιο, Μαδεμτζίδη, Μόσχου, Νάκα, Κρυστάλλη, Γερομάρκο, Τζεράκη.
παππούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου