Στις πλατείες δεν βρισκόμαστε πια.

Συγχωρέστε με που εκμεταλλεύομαι το blog μας και αναρτώ τη συγκεκριμένη (που με αφορά προσωπικά) ανάρτηση. Όποιος επιθυμεί ας αφιερώσει πέντε λεπτά να τη διαβάσει και ίσως με κατανοήσει.
παππούλης

Η πλατεία των «τσιγγάνων» – Μια κραυγή αγωνίας από μια συμπολίτισσά μας για την κεντρική πλατεία Καβάλας

Written By: Ena Channel

Ένα e-mail που απέστειλε χθες το απόγευμα, στην ηλεκτρονική διεύθυνση του σταθμού μας, μια συμπολίτισσά μας, η Σ.Κ. (τα στοιχεία της βρίσκονται στην διάθεση του σταθμού μας) αποτέλεσε την ευκαιρία για μια πρώτη αυτοψία στην περιοχή της κεντρικής πλατείας της Καβάλας (θα υπάρξουν και άλλες, εντός των επομένων ημερών). Το αποτέλεσμα ήταν αρκούντως αποκαρδιωτικό, όπως και τα όσα μας μετέφεραν όσοι εργάζονται σε εκείνη την περιοχή.

Τι έλεγε, όμως, η κ. Σ.Κ. στο e-mail της;

Γεια σας
Ο λόγος που απευθύνομαι σε σας είναι ότι έχω κάποιο παράπονο που δεν μπορώ να εκφράσω στο δήμαρχο,γιατί σαν ασήμαντη δημότης που είμαι δεν θα εισακουστώ. Ελπίζω όμως ότι εσείς ίσως αναδείξετε το θέμα με δική σας έρευνα. Ας μην μακρηγορώ άλλο. Χθες το απόγευμα (Σ.Σ. την Τετάρτη) πήγα με την κόρη μου βόλτα στην πλατεία -μας(????). Μού ζήτησε ν΄ανεβεί σε ένα από τα μηχανοκίνητα παιχνίδια. Καθώς φτάνουμε εκεί,αρχίζουν να μαζεύονται γύρω μας σαν «όρνεα» κυριολεκτικά 8-9 γυφτάκια ή τσιγγανάκια ή Rom ή δεν ξέρω πως θέλουν να αποκαλούνται. Το ένα,το μεγαλύτερο-10 ετών περίπου-ανεβαίνει και κάθεται σ΄αυτό το παιχνίδι που ετοιμαζόμουν ν΄ανεβάσω το παιδί μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να φύγω. Η αμέσως επόμενη ήταν "μη σκέφτεσαι ρατσιστικά-παιδιά είναι". Δεν ήθελα να δώσω αρνητικό μήνυμα στο παιδί μου και στο τέλος σκέφτηκα «έχω κάθε δικαίωμα να κάνω αυτό που θέλω-δεν θα με τρομοκρατήσουν ένα τσούρμο παιδιά Παιδιά όμως με παιδιά έχουν μεγάλη διαφορά. Λέω λοιπόν στο παιδί που ανέβηκε "μπορείς να κατεβείς,να ανεβάσω την μικρή?". Κατεβαίνει, ανεβάζω την κόρη μου και ξεκινά η περιπέτεια.΄Ενα παιδί σκαρφαλώνει στην προβοσκίδα του ελέφαντα-παιχνιδιού, δυο άλλα ήταν πάνω στο μηχάνημα κι έσπρωχναν την κόρη μου, εγώ την κρατούσα να μην πέσει,το μεγάλο τσακάλι-συγνώμη παιδί-ήταν σχεδόν δίπλα μου από την άλλη γωνία του μηχανήματος και τα υπόλοιπα ήταν γύρω-γύρω κι από κοντά μας. Σκέφτομαι " τους πεις να φύγουν απλώς θα τους προκαλέσεις,να φύγουν αποκλείεται, οπότε ψυχραιμία κι υπομονή κι όλα καλά". Και ξαφνικά νιώθω πολύ βάρος στο πόδι μου κι ένα δυνατό πόνο. Κοιτάζω κάτω και βλέπω το μηχάνημα που μεταφέρθηκε "επιμελώς", αλλά με ακρίβεια και σκοπιμότητα από το μεγάλο παιδί πάνω στο πόδι μου. Του λέω "είσαι καλά,γιατί το έκανες;". Φυσικά εισέπραξα ένα απαθέστατο «τι έκανα;». Άρπαξα το παιδί μου κι άφησα τους μικρούς μεν -τρομοκράτες δε- να χαρούν τη νίκη τους, αφού πέτυχαν το σκοπό τους. Πνιγόμουν όμως από την απόγνωση και την απελπισία που ένιωσα που με χειρίστηκαν και δεν μπόρεσα ν΄αντιδράσω από φόβο μη συμβούν χειρότερα. Αισθάνομαι για πρώτη φορά την τρομοκρατία-δεν μπορώ να βρω καταλληλότερη λέξη-που νιώθουν κάποιοι που φωνάζουν στην Αθήνα ότι φοβούνται να κυκλοφορήσουν σε κάποιες πλατείες και παιδικές χαρές,γιατί έχουν μετατραπεί σε στέκια επικίνδυνων παζαριών. Φυσικά όλοι οι "γύφτοι" δεν είναι ίδιοι.΄Εχουν όμως ένα κοινό.΄Ενα απίστευτο θράσος, κληρονομιά της φυλής τους, πολύτιμο για την επιβίωση τους, που οι περισσότεροι το χρησιμοποιούν όπως τους βολεύει. Δεν νομίζω όμως ότι είναι δίκαιο ούτε για μένα,ούτε για κανέναν άλλο νομοταγή και συνεπή στις υποχρεώσεις του δημότη, να μην μπορεί να έχει το αυτονόητο δικαίωμα να χαρεί μια πλατεία, επειδή την έχουν κάνει στέκι κάποιοι που ούτε πληρώνουν,ούτε σέβονται (ξεχαρβαλωμένοι κάδοι,σκουπίδια παντού,πολύχρωμα από τα σκουπίδια συντριβάνια,ύποπτες δοσοληψίες). Ας μην σάς κουράσω άλλο.Στην ίδια πόλη ζούμε εξάλλου,δεν σάς λέω κάτι καινούριο. Συγχωρήστε μου την αγανάκτηση, αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι έχω ήδη γίνει μειονότητα στην πόλη μου και πολίτης δεύτερης ή "τελευταίας" κατηγορίας….
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας- Με εκτίμηση- Σ. Κ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας συμπολίτης μας δέχεται «επίθεση» από «γύφτους» (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί, πολύ απλά, υπάρχουν και αθίγγανοι που είναι ευυπόληπτοι πολίτες, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με όσους βρίσκονται στην πλατεία). Τις τελευταίες ημέρες, μάλιστα, έχουνε ακουστεί και άλλες τέτοιες «επιθέσεις». Και δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται έντονα παράπονα από συμπολίτες για αυτούς τους «μόνιμους» κατοίκους της πλατείας (γιατί, πρακτικά, μόνιμοι είναι). Όσοι εργάζονται στην περιοχή μάς τα μετέφεραν και χτες.

Πριν από λίγες ημέρες, όταν είχε ζέστη, είχαν βουτήξει στο σιντριβάνι οι «γύφτοι» και έκαναν μπάνιο. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Κόβουν, επίσης, τα τριαντάφυλλα που είναι φυτεμένα στην πλατεία και, στην συνέχεια, τα πουλάνε. Αλλά και τι να κάνει ο δήμος και η αστυνομία; Έρχονται εκεί για μια στιγμή, εξαφανίζονται οι «γύφτοι» για κανένα τέταρτο και μετά επιστρέφουν, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, μας είπε ένας ιδιοκτήτης περιπτέρου στην πλατεία.

Είμαι σίγουρος ότι, αν ρωτήσουμε κάποιον από τους αρμοδίους για το θέμα αυτό θα μας πουν «Το ξέρουμε, ναι. Ε και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;» ή κάτι παρόμοιο. Όταν πριν από λίγους μήνες (συγκεκριμένα στα τέλη Οκτωβρίου) είχαμε δείξει πλάνα από την κατάσταση στην οποία βρισκόταν τότε το σιντριβάνι της πλατείας, είχαμε απευθυνθεί στον δήμαρχο Καβάλας και μας είπε ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Δεν γίνεται, όμως, να κλείνουμε άλλο τα μάτια μας και τα αυτιά μας. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να προσπερνάμε το πρόβλημα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Η αγανάκτηση της κ. Σ.Κ. είναι φανερή μέσα στο e-mail της. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, μάλιστα (έχω κάθε δικαίωμα να κάνω αυτό που θέλω-δεν θα με τρομοκρατήσουν ένα τσούρμο παιδιά «, «Παιδιά όμως με παιδιά έχουν μεγάλη διαφορά», «τρομοκράτες») υποδηλώνουν θυμό, οργή. Αν και δεν έχω παιδιά, καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία της, κυρίως για το παιδί της (για να προλάβω τυχόν καλοθελητές).

Τα ακούει αυτά κανείς; Τα διαβάζει αυτά κανείς; Τα βλέπει αυτά κανείς;